Ocalić od zapomnienia

Każdy z nas ma kilka dań z dzieciństwa, których smak czujemy na języku na samo ich wspomnienie. Dziś, dzięki mojemu Tacie ponownie wróciłam do czasów sielskiego i radosnego dzieciństwa. Jedną z pierwszych potraw, której smak zapamiętałm były kluski ziemniaczane. Jest to również jedno ze sztandarowych dań mojego papy. A od pewnego czasu również wyznacznik jego lepszego samopoczucia. Odkąd sięgam pamięcią te zrobione przez Niego zawsze były najlepsze :))

KLUSKI ZIEMNIACZANE   

2,5 kg ziemniaków odmiany mącznej

     mąka ziemniaczana

    sól

    boczek wędzony, ale nie parzony

   cebula

Ziemniaki obieramy i ścieramy na tarce o drobnych oczkach, następnie odsączamy. Do odsączonych ziemniaków dodajemy mączkę ziemniaczaną- tyle aby uzyskać elastyczną masę ( można poczekać, aż płyn z ziemniaków się "ustoi", zlać wodę i dodać osiadłą mączkę). W dużym, szerokim garnku zagotowujemy osoloną wodę. Boczek kroimy w kostkę - musi być go dość sporo, bo później kluski muszą być tłuste :) i wrzucamy na patelnię. Cebulę obieramy i kroimy w pół talarki. Dodajemy do boczku i podsmażamy na złoty kolor. Drewnianą deskę kuchenną zwilżamy wodą, rozkładamy na niej porcję ciasta i łyźką wrzucamy kluski do wrzątku. Mieszamy delikatnie aby nie przywarły do dna i po wypłynięciu chwilę gotujemy. Możemy jedną wyłowić i sprawdzić czy są dobre. Wyjmujemy łyżką cedzakową i przekładamy do miski. Po ugotowaniu wszystkich polewamy je tłuszczem z cebulą i delikatnie mieszamy. Podajemy według uznania : z surówką z kiszonej kapusty lub obgotowaną kiszoną kapustką i obowiązkowo z herbatą z cytryną i rumem .

Największą trudnością jest odpowiednie dodanie mączki - za mało: mamy krochmal, za dużo- kluski są twarde.